De idylle van permafrost

Januari kan een heel saaie maand zijn na de familiale warmte van Kerst en Oud en Nieuw, maar niet het begin van deze maand. Wie had dat kunnen denken: na het uitkomen van de donkeroranje bloesem aan de Hamamelisstruik en het ontluiken van twee rozen aan de struik bij onze keukendeur in temperaturen die veel te hoog waren voor de tijd van het jaar, waren wij drie dagen gedwongen aan huis gekluisterd door ijzel en spekgladde wegen. Wat een geluk om dan op een plek te wonen als de Wildenberg waar je zomaar, als enige levende wezens, de deur van je warme huis uit kunt lopen en de hele natuur je toe schittert bedekt onder een dikke laag ijs, zo helder als glas. Het leek even of we in het noorden van Scandinavie woonden in het permafrost.

Het was doodstil, behalve het tikken van de spanning van de ijslaag op de takken van de bomen. We trokken er elke dag op uit in het natuurgebied en bleven ons verbazen hoe de natuur veranderd was. Soms leek het of we onder water keken naar koralen, maar het waren de pollen pijpenstrootjes in ijskokers gehuld, soms zagen we de lenteknoppen aan de bomen achter een ronde etalage of de verschillende heisoorten bloesem voor bloesem verstopt in glazen stolpjes. Het was één groot feest voor het oog! Je weet het maar je wilt het niet beseffen: ook dit gaat voorbij en is maar tijdelijk en dat was vanmiddag. De doorschijnende laag werd al wat waziger en het kraken op de hei werd duidelijker hoorbaar: de lagen ijs knapten van de takken en steeltjes. De heldere, koude lucht werd ook wat waziger en drup voor drup smolten de lange ijspegels aan de rand van ons rieten dak. Kortstondig is ons leven en dat van het ijs rondom ons.

Eeuwig is het geluk om hiervan genoten te hebben. Voor ons is januari 2016 daardoor heel bijzonder geworden.

Stanieke Blanksma